Lichtpuntjes

Afgelopen zaterdag schreef ik over mijn verschrikkelijke, slapeloze nacht. Helaas was het zondag alweer raak. Hoewel ik onwijs moe was van een voor mijn doen drukke middag kon ik gewoon echt niet slapen. Gelukkig lukte het deze nacht uiteindelijk wel om de slaap te vatten, maar een nacht van net vier uur is niet echt top natuurlijk.

Toch waren er de afgelopen dagen ook nog wat lichtpuntjes. Ten eerste hebben mijn man, die ik vanaf nu voor het gemak maar even 'P' ga noemen, niet omdat zijn naam met een 'P' begint, maar omdat hij mijn Prins is;), zaterdag een wandeling van ruim 3 kilometer gemaakt. De heuveltjes op kreeg ik van P een duwtje in mijn rug en we liepen niet echt snel en hebben tussendoor wel even uitgerust op een bankje, omdat ik te veel buiten adem raakte. Maar toch, het voelde goed en het was heerlijk om even buiten te zijn.

En het bleef afgelopen weekend niet bij die wandeling. Zondag heb ik namelijk ook nog gefietst. Helemaal naar de andere kant van de stad. En een paar uurtjes later ook weer helemaal terug. In een van mijn eerste berichten op deze blog schreef ik nog dat een van mijn wensen was om weer naar de andere kant van de stad te kunnen fietsen. Nu blijkt ineens dat mijn wensen soms sneller in vervulling gaan dan ik toen had kunnen bedenken.

Nu maar hopen dat het zo doorgaat. Dat ik mijn dieptepunt heb gehad en de GcMAF nu vooral zijn werk gaat doen en me tegelijkertijd niet zo ontzettend ziek maakt. Ik heb op dit moment nog wel heel veel last van hoofdpijn. En daarnaast dus van die slapeloze nachten die op komen zetten. Alle overige bijwerkingen zijn ook nog wel aanwezig, maar gelukkig in een afgezwakte versie.

Ik moet zeggen dat ik mijn geduld echt begin te verliezen. Misschien is dat ook wel een goed teken. Als je heel erg ziek bent, ben je vooral bezig met overleven en heb je veel minder energie om te druk te maken over je ziek zijn. Nu ik heel langzaam begin te herstellen en af en toe mag proeven van een wandeling, een fietstochtje, een middagje met vriendinnen, wil ik helemaal niet meer wachten. Ik wil gewoon weer alles doen. Vandaag heb ik weer mijn ziektedagje thuis. Ik heb ook met de bedrijfsarts afgesproken om voorlopig ook nog geen uren verder op te bouwen. En ik weet dat dat heel verstandig is. Dat ik mijn lichaam nu die rust moet geven om te herstellen. En ik voel ook dat ik die dag thuis nog heel hard nodig heb. En dat ik de overige vier dagen ook echt nog niet te lang moet werken. Want dan komt het protest vanzelf. In de vorm van hoofdpijn, of duizeligheid, of misselijkheid, nekpijn, spierpijn, pijn op mijn borst, of alles tegelijk. Dus als ik het eigenlijk wel weet en ook wel voel, waarom is het dan zo moeilijk te accepteren?