Jippie, ik heb vandaag weer zo'n 6 1/2 uur kunnen werken! Twee meetings gehad, zelf wat dingetjes gedaan, een nuttige dag. Nu ben ik wel weer helemaal kapot natuurlijk, maar ik hoef niets meer te doen vandaag. Natuurlijk had ik wel graag nog wat willen doen. Sporten, samen eten met vrienden, een boek lezen. Een avondje relaxen kan heel lekker zijn, maar niet als het noodgedwongen is. En niet als elke avond bestaat uit op de bank liggen en op tijd naar bed gaan. Maar goed, geen geklaag over vandaag. Vorige week maandag lag ik nog de hele dag voor pampus, dus dit is alweer een stapje vooruit!
Vanochtend heb ik weer een spuit in mijn buik gezet. Vloeistof opzuigen, huid ontsmetten, huidplooi pakken, vloeistof inspuiten... inmiddels gaat het bijna vanzelf. Het is ook alweer zestien maanden geleden dat ik mezelf voor het eerst injecteerde. Dat was natuurlijk harstikke eng! Vanuit Brussel had ik wel een handleiding gekregen, maar aangezien ik graag wilde dat iemand mij liet zien hoe je dat nu moet doen, had ik maar een afspraak met de huisarts gemaakt.
Ik kom niet zo graag bij de huisarts, omdat mijn klachten negen van de tien keer niet serieus worden genomen. Twee van de vier vaste artsen van de huisartsenmaatschap willen helemaal niets van de ziekte weten en sturen me steenvast weer naar huis of naar een psycholoog of fysiotherapeut. Gelukkig zijn er twee artsen, de wat jongere, die in elk geval luisteren en mijn ziekte een soort van serieus nemen, al hebben ze duidelijk geen zin om zich er zelf verder in te verdiepen. Hoe dan ook, voor dit doel had ik maar een afspraak bij een van die twee jongere artsen gemaakt.
Dus op vrijdagochtend ging ik zenuwachtig richting de praktijk. De dokter liet me zien hoe je een ampul opent, hoe je vervolgens de vloeistof opzuigt en op welke plekken je kunt injecteren. Ik spuit subcutaan (onderhuids) en aangezien ik nauwelijks vet op mijn benen en armen heb, blijft eigenlijk alleen mijn buik over om te spuiten. De eerste injectie zou de dokter zetten. Nou, dat deed toch pijn! Ik voelde de vloeistof echt branden! Daarna ontstond ook een blauwe plek. Bleek achteraf dat de dokter dus helemaal niet goed had gespoten en waarschijnlijk een bloedvat had geraakt, maar dat wist ik toen nog niet.
De volgende dag moest ik het zelf doen. Eerst had ik een paar keer op een sinaasappel geoefend en dat ging wel goed, maar je eigen buik is toch een ander verhaal. Mijn man was ook net dat weekend een weekendje weg met vrienden, dus ik was alleen thuis. Na enige aarzeling heb ik toen ook maar een huidplooi gepakt en de spuit erin gezet. En eigenlijk viel dat best mee. Het is uiteraard heel onnatuurlijk om jezelf pijn te doen, maar gelukkig deed het die ochtend minder pijn dan bij de dokter. Hydroxycobalamine (vitamine B12) brandt behoorlijk als je het inspuit, dus leuk zal ik het nooit gaan vinden. Maar zeker nadat ik de eerste zes maanden iedere dag een spuit heb gezet, ben ik er behoorlijk aan gewend geraakt.
Ik merk inmiddels wel dat mijn buik een beetje gevoelig begint te worden. Zeker omdat ik niet zoveel plekken heb om te spuiten. Dus ik twijfel nog of ik mijn B12-injecties niet intramusculair moet gaan zetten, in mijn spier dus. Dat schijnt wel weer wat pijnlijker te zijn en het luistert iets nauwer dan onderhuids injecteren. Maar eigenlijk heb ik niet zo heel veel zin om weer een nieuwe spuittechniek te leren. Zeker niet van de huisarts;) Misschien dat ik maar eens op YouTube moet kijken voor een instructie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten