Als je ziek bent, heb je elke dag te maken met onzichtbare grenzen. De ene keer zijn ze goed voelbaar, de andere keer merk je pas veel te laat dat je te veel hebt gedaan.
Als de lepels (zie mijn vorige bericht over 'de lepeltheorie') op zijn, is mijn grens bereikt. Alleen ik ben erg slecht in het aanvoelen van mijn grenzen. Dus ik geef nogal eens te veel lepels uit. Inmiddels leer ik stapje voor stapje met behulp van een psycholoog om weer naar mijn lichaam te luisteren. Dat heb ik namelijk jaren niet gedaan. Ik wilde zo graag doorgaan met alle leuke dingen in mijn leven en niemand teleurstellen, dat ik alle waarschuwingssignalen ging negeren en maar doorging en doorging en doorging. En dat is nu juist zo funest als je ME hebt.
Nu ik heel bewust bezig ben met beter worden door middel van het slikken van allerhande medicijnen en voedingssupplementen, het vijf keer per week mezelf injecteren en niet te vergeten het volgen van het erg spartaanse dieet, is het ook tijd om met de psychische kant aan de slag te gaan. Mijn lichaam heeft rust nodig om te kunnen herstellen. Met alleen medicijnen kom je er niet. Of misschien kom je er uiteindelijk wel, maar dan gaat het hoe dan ook veel langer duren.
Ik vind het ontzettend moeilijk om toe te geven aan mijn grenzen. Enerzijds omdat ik zelf vaak dingen heel graag wil. Anderzijds omdat ik mensen niet graag teleurstel. Nu ben ik de afgelopen maanden al stukken assertiever geworden en kan ik al veel beter nee zeggen dan voorheen. Dat werpt duidelijk zijn vruchten af en dat is voor mij weer een stimulans om op deze voet verder te gaan.
Helaas gaat het nog niet altijd goed. Zo ook vorige week. P en ik gingen een weekje naar Frankrijk. Lekker bijkomen was het idee. Geen verplichtingen, alleen maar lekker eten, uitslapen, een wandelingetje op zijn tijd. In principe een heerlijk idee. Ware het niet dat het meteen de eerste twee dagen al gruwelijk misging. Dag een was onze reisdag. Reizen kost mij ontzettend veel energie. Op de een of andere manier kan mijn brein alle prikkels van het autorijden niet zo goed verwerken. Ik hoef alleen maar te zitten, want P rijdt wel, maar toch ben ik na een lange rit altijd hartstikke beroerd. Misselijk, draaierig, heel erg moe. Reizen kost me blijkbaar onevenredig veel lepels.
Goed, eenmaal aangekomen moesten we even gedag zeggen bij de tante van P. Die woont namelijk in Frankrijk en we zien haar dus niet zo vaak. Geen probleem, zo gezegd zo gedaan. Alleen dat even gedag zeggen, werden twee drankjes en anderhalf uur later was ik getransformeerd in een futloze vaatdoek. Ik had mijn grens heel zwaar overschreden. In zulke gevallen is gaan liggen het enige wat helpt. Meteen door naar bed dus.
Dag twee voelde ik nog goed de gevolgen van de dag ervoor. Als je teveel lepels uitgeeft, moet je het de dag erna met nog minder doen. Dat is helaas een waarheid als een koe. Wat ik toen had moeten doen, is een dag volledige rust inlassen. Luisteren naar mijn lichaam, gezond eten, veel liggen en niets forceren. Helaas werden we alweer bij de tante verwacht, ditmaal voor het avondeten. Om zes uur 's avonds lag ik al huilend op de bank, want ik kon niet meer. Toen gingen we nog borrelen, daarna nog eten, dom dom dom. Waarom kon ik toen ineens niet meer assertief zijn? Zeggen dat ik echt te moe en ziek was en we later die week nog wel een keertje langs zouden komen? Het is een vraag die dagen door mijn hoofd is blijven spoken. Feit is dat ik als ik in het rood sta wat energie/lepels betreft, ik ineens een mak lammetje ben, dat niet voor zichzelf opkomt. Ik kan dan nog twee dingen: huilen en doen wat andere mensen me opdragen. Op dat vlak is er dus nog wel een hoop werk aan de winkel.
Voor mij en voor P was dit weer een heel belangrijk leermoment. Want door dit akkefietje is onze vakantie behoorlijk verpest. Want mijn lichaam liet uiteindelijk duidelijk blijken dat het niet blij was met de gang van zaken. Ik heb meer dan een week nauwelijks kunnen slapen met alle gevolgen van dien. 's Nachts nauwelijks slapen, betekent overdag heel erg beroerd zijn. (Er kwam tussendoor ook nog een andere dosis stress bij, dus dat hielp ook niet.) Zelfs gisteren had ik nog een dubbele dosis medicatie nodig om de slaap te vatten. Ik hoop dat ik er nu weer een beetje bovenop ben. Het moge duidelijk zijn dat ik mezelf heb voorgenomen dit nooit meer te laten gebeuren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten